ملافه که به عنوان روتختی بافت ابریشم یا ملحفه نیز شناخته می شود، موادی است که برای بهداشت، گرما، محافظت از تشک و جلوه تزئینی در بالای تشک تختخواب قرار می گیرد.
ملافه بخشی قابل جابجایی و شستشو از محیط خواب انسان است. مجموعه های متعدد رختخواب برای هر تخت اغلب به صورت چرخشی شسته می شوند و/یا به صورت فصلی تغییر می کنند تا راحتی خواب در دماهای مختلف اتاق بهبود یابد.
بیشتر اندازه‌های استاندارد تختخواب مستطیلی هستند، اما اندازه‌های مربعی نیز وجود دارد که به کاربر اجازه می‌دهد بدون در نظر گرفتن جهت طولی آن، ملافه را بپوشد (به عنوان مثال یک لحاف 220 × 220 سانتی‌متر (87 در × 87 اینچ) .
در انگلیسی آمریکایی، کلمه bedding به طور کلی شامل تشک، چارچوب تخت، یا پایه تخت (مانند جعبه فنر) نمی شود، [2] در حالی که در انگلیسی بریتانیایی شامل می شود.
در انگلیسی استرالیایی و نیوزیلندی، ملافه اغلب منچستر نامیده می شود، به ویژه در مغازه ها. منچستر در اواخر قرن 18 و 19 و در قرن 20 مرکز صنعت پنبه بود و بنابراین به کالاهای پنبه ای (عمدتا ملحفه و حوله) نام “کالاهای منچستر” داده شد که بعدها به “منچستر” ساده شد. .
مجموعه ای از ملافه ها معمولاً شامل حداقل ملحفه تخت یا تخت است که تشک را می پوشاند. یک ورق صاف بالا؛ یا پتو، لحاف یا لحاف.
گاهی اوقات با روکش لحاف باید علاوه بر یا به جای – ورق بالایی استفاده شود. و تعدادی بالش با روبالشی که به آن شمع بالشی نیز گفته می شود.
(برای اطلاعات بیشتر در مورد همه این اصطلاحات به § اصطلاحات مراجعه کنید.) پتوهای اضافی و غیره ممکن است برای اطمینان از عایق کاری لازم در مناطق خواب سرد اضافه شوند.
یک روش معمول برای کودکان و برخی بزرگسالان تزئین تخت با حیوانات مخمل خواب دار، عروسک ها و سایر اسباب بازی های نرم است. اینها تحت عنوان ملافه گنجانده نشده اند، اگرچه ممکن است گرمای بیشتری را برای خواب آور فراهم کنند.
بافت ساده سفید سبک، تک رنگ یا چاپ شده، بافت ساتن، یا ترکیب پنبه فلانل یا پنبه/پلی استر رایج‌ترین انواع روکش‌ها هستند، اگرچه ممکن است از کتان و ابریشم نیز استفاده شود، از جمله در ترکیب.
پرهای غاز یا اردک و سایر پرها اغلب به عنوان پرکننده گرم و سبک وزن در لحاف، روتختی و لحاف استفاده می شود. اما چنین پرکردگی می تواند تا حدودی حتی از پارچه های محکم بافته شده بیرون بزند و برای بسیاری از افراد، به ویژه کسانی که آلرژی دارند، تحریک کننده باشد.
جایگزین های طبیعی و مصنوعی به بازار عرضه می شوند. پنبه، پشم یا پلی استر معمولاً به عنوان لحاف پرکننده و روتختی جایگزین استفاده می شود. اینها ارزان تر هستند و راحت تر از پرهای طبیعی شسته می شوند.
الیاف مصنوعی به شکل ترموفیوژن (جایی که الیاف از هم عبور می کنند) بهتر است. پشم ضخیم یا بافتنی، پنبه، اکریلیک یا سایر مواد مصنوعی میکروفیبر، یا ترکیبی از اینها، معمولاً برای پتو استفاده می شود.
پارچه‌ای که از تار و پود پنبه‌ای، تار پنبه‌ای و پود لیوسل تولید می‌شود، از هر نظر پیشرفت قابل‌توجهی دارد و برای ساخت ملحفه‌های تخت بسیار مناسب است.
در حدود 3400 سال قبل از میلاد مسیح، تخت‌های فراعنه مصر از زمین جدا شده و بر روی یک سطح برجسته می‌خوابیدند. ملحفه تخت به طور گسترده ای در مصر تکامل یافت.
به عنوان نمادی از نور و پاکی و همچنین نمادی از رفاه دیده می شد. مومیایی های مصری اغلب در ملحفه پیچیده می شدند. پیچیدگی کاربردها با تحقیق و توسعه در زمینه مواد ملحفه تخت در طول سالها افزایش یافته است.
تشک های امپراتوری روم با پشم، پر، نی یا یونجه پر می شد. تخت ها با رنگ، برنز، نقره، جواهرات و طلا تزئین شده بود. جالب اینجاست که به ندرت پیش می آمد که یک زوج رومی شب را با هم بگذرانند.
بیشتر متداول بود که هر یک از همسران یک اتاق جداگانه داشته باشند. محققان بر این باورند که تخت رومی به طور قطع راحت تر از امروز بوده است.
در دوران رنسانس، تشک ها را با نی و پر پر می کردند و سپس با ابریشم، مخمل یا مواد ساتن می پوشاندند. سایبان‌های گلدوزی شده و آویزهای زینتی و همچنین ظهور تخت پر منجر به گران شدن تخت‌ها شد که اغلب از نسلی به نسل دیگر تغییر می‌کرد.
در قرن هجدهم، اروپایی ها شروع به استفاده از قاب تخت های ساخته شده از چدن و تشک هایی کردند که از پنبه ساخته شده بودند. تا آن زمان، انواع حیوانات موذی به سادگی به عنوان جزئی از حتی سلطنتی ترین تخت ها پذیرفته می شد.
در قرن بیستم ایالات متحده، مصرف کنندگان تشک فنری داخلی را خریداری کردند و در دهه 1960 بستر آبی (منشاء آن در ساحل غربی) و استفاده از فوتون ها، تشک های بادی، و تشک ها و بالش های لاستیکی فوم به سبک ژاپنی خریداری شد.
